یک شعر از سهراب
به تماشا سوگند
و به آغاز کلام
و به پرواز کبوتر از ذهن
واژه ای در قفس است .
حرف هایم مثل یک تکه چمن روشن بود
من به آنان گفتم :
آفتابی لب درگاه شماست
که اگر در بگشایید ؛ به رفتار شما می تابد
و به آنان گفتم :
سنگ آرایش کوهستان نیست
همچنانی که فلز زیوری نیست به اندام کلنگ
در کف دست زمین
گوهری نا پیداست
که رسولان همه از تابش آن خیره شدند
پی گوهر باشید
لحظه ها را به چراگاه رسالت ببرید
و من آنان را به صدای قدم پیک بشارت دادم
و به نزدیکی روز
و به افزایش رنگ
به طنین گل سرخ پشت پرچین سخن های درشت
و به آنان گفتند :
هر که در حافظه ی چوب ببیند باغی
صورتش در وزش بیشه ی شور ابدی خواهد ماند
هر که با مرغ هوا دوست شود
خوابش آرامترین خواب جهان خواهد بود
آنکه نور از سر انگشت جهان برچیند
می گشاید گره ی پنجره ها را با آه
زیر بیدی بودیم
برگی از شاخه ی بالای سرم چیدم ؛ گفتم:
چشم را باز کنید آیتی بهتر از این می خواهید؟
می شنیدم که به هم می گفتند سحر می داند سحر
سر هر کوه رسولی دیدند
ابر انکار به دوش آوردند
باد را نازل کردیم تا کلاه از سرشان بردارد
خانه هاشان پر داودی بود
چشمشان را بستیم
دستشان را نرساندیم سر شاخه ی هوش
جیبشان را پر عادت کردیم
خوابشان را به صدای سفر آینه ها آشفتیم
تهیه شده توسط سمیرا
دستم درد نکنه